زخمی عشق
به نام حق سلام. از این به بعد جملاتی در باره ی عشق رو در وبلاگم خواهم نوشت که امیدوارم نظر عزیزانی رو که از این وبلاگ بازدید می کنند جلب کنه.(از همین جا هم عذر میخوام اگه بعضیهاش تکراریه). خدایا ! به آنان که ادعای عاشقی تو را دارند ........ بیاموز ... که بزرگ ترین گناه شکستن دل آدمیان است. عشق، گلی‌ست که در وجود تو می‌روید. فقط کافیست زمینه را مهیا کنی. خود را به روی بی‌کران باز کن: عشق، می‌آید و در دل تو خانه می‌کند. ابتدا، خود باش. ابتدا، خود را بشناس و با خود انس بگیر. عشق، پاداش این انس و آشنایی‌ست. عشق، پاداشی است از فراسو. عشق، میهمانی‌ست که به دل‌های آشنا و بیدار سر می‌زند. به نام خدا بنده کو چیکتر از اونی هستم که بخوام در باره ی عشق اظهار نظر کنم اما یه چیز را میگم ان شا الله که درسته . ما دو نوع عشق داریم یه عشق و عاشقی آسمونی که معشوق خداست و یه عشق و عاشقی زمینی که معشوق زمینی است. خوب حالا در رابطه با عشق بهتره یه مطلبی بنویسم تا بعضی ها از اشتباه بیرون بیان: (نقل قول از یک روانشناس):عشق سه مؤلفه داره :1- دوست داشتن 2- تعهد 3- رابطه زناشویی خوب اگه یه خرده روی مطلب بالا دقیق بشیم میبینیم که دوستدار کسی بودن با عاشق بودن فرق داره در واقع دوست داشتن جرئی از عشق هست و عشق گسترده تر از اون هست. به نظر خودم اگه دوست داشتن رو به تنهایی در نظر بگیریم باز میتونیم درجاتی رو واسش متصور بشیم. پس یه نتیجه: دوست داشتن رو با عشق و عاشقی اشتباه نگیرید. (قصد توهین ندارم اما دقت کنید).عشق هست اما کم. خوشحال میشم نظر بازدید کنندگان عزیز رو ببنینم. سخنی از عشق خوش تر یا نه دردناک تر از آن شنیده ای؟ دوست دارم هر یک از دوستان نظرشون را درباره ی عشق و عاشقی مطرح کنند. در روزهای آتی اگر عمری باقی بود جمله هایی هر چند تکراری درباره ی عشق خواهم نوشت. سلام عزیزان بازدید کننده. خواهشمندم در صورت امکان اطلاعاتی از وبلاگ نویسی هر چند بصورت اجمالی در اختیار در اختیار بنده قرار بدهید. با تشکر هادی.
با توجه به این اگر کمی یا کاستی بود ببخشید
| قالب جدید وبلاگ پیجک دات نت |
سلام. اومدم دوباره بنویسم. البته هر موقع وقتم زیاد باشه. این دفعه هر چی مینویسم به خاطر دلم هست، نه به خاطر اون کسی که نامگذاری این وبلاگ به خاطر اون بوده. پس ازش میخوام که هیچوقت به وبلاگم سر نزنه، چون این نوشته ها به اون ربطی نداره و واسه دلمه. چند صباحی است که زندگیم چیزی جز حسرت و اشک و تنهایی نبوده. میدونم که سنم کمه و نباید این حرفها رو به این زودی بگم. درسته که ناسپاس بودم و هستم، اما بازم خدا رو شکر میکنم. آخه:بازم درسته که خیلی عیب در من هست مثلا عینکی ام اما بازم میتونم ببنیم و کور نیستم.درسته زیبا نیستم اما بازم مثل همه ی اون زیبارویان، بنده ی خدا هستم. درسته بعضی وقتها حال و روحیم بد میشه، درسته که... اما سرطان ، دیابت و ...ندارم . میتونم راه برم. حرف بزنم. کما اینکه تعدادی هستند که از اینها بی بهره اند(که امیدوارم خدا همشون رو شفا بده). همونطوری که از اسمم هم میتونید بفهمید من تنهام. حتی یه دوست صمیمی هم ندارم و حالا حالاها نداشتم اما امیدوارم خدا رو داشته باشم و با کارهایی که میکنم فاصله ی بین خودم و خدا رو هر چه زیاد تر نکنم. همیشه از خودم و کارهایی که کردم و میکنم ناراضی بودم و هستم. حتی از همین دوباره اومدن به وبلاگ و نوشتن هم راضی نیستم ، چون ممکنه ... بگذریم. چون همیشه باید گذشت.
